Mens en lijden
Te quiero, Mama

Jan ging de wereld rond om gevangenissen te bezoeken. Hij heeft het laagste van de mensheid tegengekomen, honger en foltering, maar ook het mooiste van de mens, solidariteit, creativiteit en ook vreugde. Hij vertelt over zijn ervaringen en over zijn ontmoeting met Gonzalo. Die zit een straf uit in de gevangenis van Wortel, waar hij regelmatig de kapel bezoekt om dichter bij zijn overleden moeder te zijn.

Jan werkt ook deels in de gevangenis, waar een moeder palliatief verklaard werd, haar zoon Gonzalo werd net voor de de dood van zijn moeder opgenomen in de gevangenis wegens drugs. Jan kreeg de opdracht hem persoonlijk te gaan vertellen dat zijn moeder gestorven was. Gonzalo was erg aangedaan, hij had geen afscheid kunnen nemen van zijn moeder. hij voelde zich verantwoordelijk. Hij wou zich herpakken als hij terug vrij zou komen, een nieuwe start nemen. Hij gaat sinds de dood van zijn moeder elke week naar de mis en laat een kaarsje branden voor zijn moeder om haar te herdenken.

Hier kan je de reportage bekijken.

Mijn opinie:

Ik geloof dat hij er spijt van heeft en zich gaat herpakken. Hij heeft zich laten meeslepen, maar ik geloof na het uitzitten van zijn straf, dat hij iemand anders zal zijn. Het valt natuurlijk niet goed te praten wat hij heeft gedaan, want het heeft zijn moeder natuurlijk niet geholpen tijdens het doorstaan van haar ziekte, maar hij verdient een tweede kans. Het is ook mooi hoe hij zijn moeder herdenkt, hij voelt zich erg verantwoordelijk.